Mojżesz — jedna z najważniejszych i najbardziej wpływowych postaci Starego Testamentu. Jego życie i działalność są opisane w Księdze Wyjścia, Liczb, Kapłańskiej oraz Powtórzonego Prawa. Mojżesz odegrał kluczową rolę w historii Izraela jako przywódca narodu wybranego. Urodził się w Egipcie w czasach, gdy faraon nakazał zabicie wszystkich żydowskich chłopców (por. Wj 2, 1-10). Jego matka ukryła go w koszu i umieściła na rzece Nil, gdzie został znaleziony przez córkę faraona, która wychowała go jak swego własnego syna. W wieku 40 lat Mojżesz zabił Egipcjanina, który maltretował Izraelitę (por. Wj 2, 11- 15), i ścigany uciekł do Madianu. Tam spotkał Boga w postaci gorejącego krzewu, który wyznaczył go na przywódcę mającego wyprowadzić Izraelitów z niewoli egipskiej (por. Wj 3, 1-15). Pod przywództwem Mojżesza, wśród wielu znaków i cudów, Izraelici zostali uwolnieni przez Boga z niewoli egipskiej i przeszli suchą stopą przez Morze Czerwone (por. Wj 14, 21-31). Wędrowali oni przez pustynię aż do góry Synaj, gdzie Mojżesz otrzymał od Boga Dekalog — dziesięć przykazań, które stały się fundamentem moralnym narodu wybranego (por. Wj 20, 1-17). Mojżesz pełnił również rolę proroka i pośrednika pomiędzy Bogiem a ludem. Przyjął od Boga prawo i przepisy, które zawarte są w Księdze Kapłańskiej oraz Księdze Powtórzonego Prawa. Był odpowiedzialny za organizację kultu, ustanowienie świąt i budowę Przybytku, który stał się miejscem przebywania Boga wśród Izraelitów (por. Wj 40, 35). Niestety, Mojżesz nie mógł wejść do Ziemi Obiecanej ze względu na swoje jedno nieposłuszeństwo wobec Boga (por. Pwt 34, 1-8).