Eliasz — najznamienitszy prorok Starego Testamentu, który odegrał ważną rolę w historii Izraela. Eliasz pojawił się w Izraelu w czasach panowania króla Achaba (por. 1Krl 17, 1), który wspólnie z żoną Izebel oddawał cześć bałwochwalczą wielu bogom i wprowadził w Izraelu kult Baala. Była to zdrada Boga Jahwe. Eliasz zaniepokojony tym odstępstwem, wzywał Izraelitów do odwrócenia się od fałszywych bogów i powrotu do jedynego prawdziwego Boga, Jahwe. Ścigany przez złych i bezbożnych władców, spędził wiele czasu na pustkowiach, gdzie był żywiony przez samego Boga (por. 1Krl 17, 2-6). W imię Boga zdziałał wiele cudów, szczególnie w Sarepcie Sydońskiej. Pan posłał go do wdowy w owej krainie, aby utrzymywała go, mimo że sama posiadała tylko niewielką ilość mąki i oleju. Bóg błogosławił jej zapas i zapewnił obfitość przez cały czas, gdy Eliasz był na jej utrzymaniu (por. 1Krl 17, 7-16). Kiedy umarł syn owej wdowy, mocą Bożą Eliasz dokonał jego wskrzeszenia (por. 1Krl 17, 17-24). Na górze Karmel stawił czoła kapłanom Baala, wskazując, kto jest prawdziwym Bogiem oraz zabijając niecnych proroków (por. 1Krl 18). Eliasz został uniesiony w ogniu do nieba, a jego uczeń Elizeusz kontynuował jego misję prorocką (por. 2Krl 2, 11-12).